پژوهشگران آمریكایی در پروژه جدیدی دریافتند؛
پروتئینی که راز کاهش بینایی در دوره پیری را فاش می کند
به گزارش گروه هوش مصنوعی، پژوهشگران آمریکایی در پروژه جدیدی، به بررسی نقش یک پروتئین در کاهش بینایی ناشی از افزایش سن پرداخته اند.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از نیوز وایز، پژوهشی که توسط دکتر "فرانسیسکا ماراسی" (Francesca Marassi)، پژوهشگر "موسسه سنفورد برنهام پربیس" (Sanford Burnham Prebys) انجام شده است، به افشای اسرار مولکولی "دژنراسیون ماکولا" (Macular degeneration) کمک می نماید که عامل حدودا ۹۰ درصد از موارد کاهش بینایی در رابطه با افزایش سن محسوب می شود. این پژوهش، ساختار انعطاف پذیر یک پروتئین کلیدی خون را توصیف می کند که در بروز دژنراسیون ماکولا و سایر بیماری های در رابطه با سن مانند آلزایمر و تصلب شرایین نقش دارد.
ماراسی اظهار داشت: پروتئین های موجود در خون به سبب روش های مختلف جریان خون در سرتاسر بدن، تحت فشار ثابت و متغیر هستند. بعنوان مثال، خون در رگ های خونی کوچک چشم در مقایسه با رگ های بزرگتر اطراف قلب، کندتر جریان می یابد. پروتئین های خون باید بتوانند به این تغییرات پاسخ دهند. این پژوهش، حقایقی اساسی را در مورد چگونگی سازگاری پروتئین های خون با محیط خود عرضه می دهد و نتایج آن برای هدف قرار دادن این پروتئین ها در درمان های آینده، خیلی مهم است.
صدها پروتئین در خون ما وجود دارند، اما پژوهشگران در این پروژه، روی "ویترونکتین" (Vitronectin) تمرکز کردند که یکی از فراوان ترین آنها است. ویترونکتین علاوه بر گردش در غلظت های بالایی در خون، در قالب بین سلول ها یافت می شود و همچنین، مولفه مهمی از کلسترول بشمار می رود.
ویترونکتین، یک عامل کلیدی در خیلی از بیماری های در رابطه با افزایش سن محسوب می شود، اما برای گروه ماراسی، امیدوارکننده ترین هدف در بررسی دژنراسیون ماکولا است که ۱۱ میلیون نفر را در آمریکا تحت تأثیر قرار می دهد. پیشبینی می شود که این رقم تا سال ۲۰۵۰ به دو برابر افزایش یابد.
ماراسی اظهار داشت: این پروتئین، هدف مهمی جهت بررسی دژنراسیون ماکولا است، چونکه در پشت چشم جمع می شود و به از دست دادن بینایی می انجامد. رسوبات مشابهی در مغز افراد مبتلا به آلزایمر و در رگ های افراد مبتلا به تصلب شرایین ظاهر می شود. ما می خواهیم بفهمیم که چرا این اتفاق رخ می دهد و از این دانش برای توسعه درمان های جدید استفاده نماییم.
پژوهشگران برای پاسخ دادن به این پرسش، می خواستند بدانند که چگونه پروتئین در دماهای مختلف و تحت سطوح مختلف فشار، ساختار خویش را تغییر می دهد. ماراسی افزود: تعیین ساختار پروتئین، مهم ترین بخش تعیین عملکرد آن است. آنها از راه تحلیل و بررسی دقیق بیوشیمیایی دریافتند که پروتئین می تواند شکل خویش را تحت فشار تغییر دهد. این تغییرات سبب می شوند که پروتئین راحتتر به یون های کلسیم خون پیوند داده شود و رسوباتی را ایجاد نماید که مشخصه دژنراسیون ماکولا و سایر بیماری های در رابطه با افزایش سن هستند.
پژوهشگر موسسه سنفورد برنهام پربیس تاکید کرد: این یک سازمان دهی بسیار نامحسوس در ساختار مولکولی است، اما تأثیر زیادی بر نحوه عملکرد پروتئین دارد. هرچه بیشتر در مورد پروتئین در سطح ساختاری و مکانیکی آن بیاموزیم، شانس بیشتری برای هدف قرار دادن موفقیت آمیز آن با درمان داریم.
این اطلاعات در مورد ساختار پروتئین، توسعه درمان های دژنراسیون ماکولا را ساده تر می کنند، چونکه به پژوهشگران و شرکای آنها در حوزه زیست فناوری امکان می دهند تا پادتن هایی را طراحی نمایند که اتصال کلسیم پروتئین را به صورت انتخابی و بدون مختل کردن سایر عملکردهای مهم آن در بدن متوقف می کنند.
ماراسی اضافه کرد: تبدیل کردن نتیجه این پژوهش به یک درمان بالینی، مدتی زمان می برد، اما امیدواریم تا چند سال دیگر، یک پادتن فعال را بعنوان یک درمان بالقوه در اختیار داشته باشیم. از آنجائیکه این پروتئین در خون بسیار فراوان است، امکان دارد که کاربردهای هیجان انگیز دیگری هم برای این دانش جدید وجود داشته باشد که ما هنوز از آنها اطلاعی نداریم.
نتایج این پژوهش در مجله Biophysical به چاپ رسید.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب