اولین واكنش های برندگان نوبل شیمی ۲۰۲۳
این نوبل حاصل یک تلاش مشترک است
گروه هوش مصنوعی: لوئیس بروس شیمیدان 80 ساله آمریکایی یکی از سه برنده جایزه نوبل شیمی در سال 2023 است که در اولین دقایق بعد از اعلام نامش از طرف کمیته نوبل به گفتگوی تلفنی با این کمیته پرداخته است.
به گزارش گروه هوش مصنوعی به نقل از ایسنا و به نقل از نوبل پرایز، اندکی بعد از برگزیده شدن از طرف کمیته نوبل با لوئیس ای. بروس(Louis E. Brus) دانشمند آمریکایی برنده نوبل شیمی ۲۰۲۳ تماس گرفته شد تا اولین مصاحبه وی بعد از نوبلیست شدن صورت گیرد.
وی در پاسخ به سوالی درباره ی نخستین واکنش به اعطای جایزه نوبل شیمی ۲۰۲۳ اظهار داشت: این حاصل یک تلاش مشترک است.
بروس در این گفتگو با آدام اسمیت از اعضای کمیته نوبل، به خیلی از مشارکت کنندگان دراین زمینه و انگیزه های خود برای کاوش در ماهیت نانوذرات در محیط مولد لابراتوار های بِل در ۴۰ سال پیش ادای احترام کرد و گفت در این مرحله، بعد از این همه سال، جای تعجب است، حدس می زنم من خوش شانس هستم که جایزه نوبل در این زمان، این حوزه های تحقیقاتی خاص را ارج نهاده است.
متن زیر حاوی مصاحبه کامل این دانشمند کهنه کار با کمیته نوبل است.
لوئیس بروس: الو؟
آدام اسمیت: سلام. آیا من با لوئیس بروس صحبت می کنم؟
بروس: بله، درست است.
اسمیت: بامداد بخیر. ببخشید بامداد زود زنگ زدم. اول از همه بابت دریافت جایزه نوبل تبریک می گویم.
بروس: متشکرم. وقتی تلفنم بارها زنگ می خورد، من کاملا خواب بودم و به تماس ها پاسخ ندادم. این جای تعجب است، می دانید، در این لحظه پس از این همه سال اتفاق افتاده است.
اسمیت: همین طور است. این خبر چگونه به شما رسید؟
بروس: تلفن همچنان زنگ می خورد و من اهتمام می کردم بخوابم و به طور معمول این اتفاق نمی افتد. بالاخره بلند شدم و به یکی از تماسهای تلفنی پاسخ دادم که از یک شبکه تلویزیونی فکر می کنم در میامی یا چیزی شبیه به آن بود. آنها می خواستند عکس العمل من را ببینند و خبر را به من گفتند. آنها نخستین کسانی بودند که به من گفتند که من این جایزه را برده ام. بدین سبب من اینطور این خبر را شنیدم و سپس در اینترنت نگاه کردم تا مطمئن شوم که حقیقت دارد.
اسمیت: پس اینطور بود. نخستین واکنش شما به این خبر چه بود؟
بروس: نخستین واکنشم فکر کردن به کل این حوزه و افرادی بود که این جایزه را دریافت نکرده اند. می دانید، این یک تلاش مشترک است، بخشی فیزیک، بخشی شیمی و تا حدودی علم مواد، لابراتوار مصنوعی و شیمی آلی فلزی. بدین سبب اساساً با همکاری حاصل می شود، نه اینکه فقط یک نفر کشف و کاوش کند. من چند همکار بسیار قوی داشته ام که به شدت در این کار مشارکت کرده اند، افرادی که باید شناخته شوند. یکی از آنها پل آلیویساتوس از دانشگاه شیکاگو است. دیگری مایک اشتایگروالد است که در اینجا در دانشگاه کلمبیا حضور دارد. نفر سوم ساشا اِفروس است. این چیزی بود که در سر من گذشت، این یک تلاش تیمی بوده است.
اسمیت: بردن این جایزه برای شما شخصاً به چه معناست؟
بروس: این یک افتخار بزرگ است و به رسمیت شناختن این رشته است. می دانید که من مدت زیادی روی این مساله خیلی مشکل کار کرده ام، اما در عین حال، دانشمندان زیادی در سرتاسر جهان وجود دارند که در طول عمر خود روی موضوعات خود خیلی مشکل کار کرده اند. بدین سبب من خوش شانس هستم و حدس می زنم این کلمه درستی است. جایزه نوبل برای ارج نهادن به این حوزه خاص از علم در این زمان انتخاب شده است.
اسمیت: زیبا گفتید. این قضیه برای خیلی وقت پیش بوده است، ۴۰ سال پیش بود که برای نخستین بار نانوذرات کلوئیدی را تولید کردید.
بروس: بله، من در اوایل دهه ۱۹۸۰ روی این مساله کار کردم. این یک کشف تصادفی بود. من قصد نداشتم روی آن کار کنم. من از ذرات نیمه رسانا برای اهداف شیمی، برای اهداف طیف سنجی و مطالعه واکنش های شیمیایی روی سطوح ذرات نیمه رسانا استفاده می کردم و ما ذرات کوچکتر و کوچکتر را فقط بصورت تجربی، با بهره گیری از دستور العمل ها ساختیم. من متوجه شدم که طیف این ذرات آغاز به تغییر کردند و من این را درک نکردم و فکر نمی کنم کسی در آن نقطه متوجه شده باشد. بدین سبب من به آرامی، بجای مطالعه شیمی که در سطح ذرات رخ می دهد، به مطالعه فیزیک و شیمی اولیه خود ذرات پرداختم و اهتمام کردم این تکامل علم را درک کنم. آن چه در اینجا اتفاق می افتد این است که با بزرگ تر شدن یک ذره، از مولکول ها به جامدات حجیم یا نیمه رساناهای حجیم تبدیل می شود. کوچکترها، آنهایی که واقعاً کوچکتر هستند، در شیمی مانند مولکول های ساده رفتار می کنند و با بزرگتر شدن، خاصیت های حالت جامد بیشتری به خود می گیرند. بنابراین، این نیمی از کاری است که ما انجام دادیم، اساساً، این نوع دانش اساسی یا کوشش برای درک این تکامل با اندازه و مقیاس است و نیمه ی دیگر این است که شما در حقیقت ذرات را می سازید و این به آنها اجازه می دهد تا در تلویزیون ها برای نقاط کوانتومی و تلویزیون ها و چیزهایی از این دست استفاده شوند.
اسمیت: اما نکته مهم در آنجا توجه به سؤالاتی است که خودرا برای شما آشکار می کنند.
بروس: درست است. می دانید، تصادفی بود و سپس ما تازه متوجه شدیم که مهم می باشد. در آن زمان، من در لابراتوار تلفن بِل در نیوجرسی کار می کردم و لابراتوار ها قسمتی از صنعت الکترونیک و صنعت تراشه های نیمه رسانا بودند. من مطمئناً می دانستم که آنها همیشه در تلاش هستند تا ترانزیستورهای کوچکتر و کوچکتر با نیمه رساناها بسازند و هنگامی که آنها موفق شدند، آغاز به تغییر خواص آن کردند و بجای نیمه رسانا بیشتر شبیه به مولکول شدند و بنابراین، بنا بر این می دانستم که این پژوهش در آن حوزه باارزش خواهد بود.
اسمیت: بله. البته محیط لابراتوار بل برای ترویج طرح مسئله و پژوهش افسانه ای بود.
بروس: بله، این همان چیزی بود که در ابتدا اهتمام کردم به این نکته اشاره کنم. می دانید که این یک تلاش مشترک است و بدین سبب من توانستم آنرا مطرح کنم. منظورم این است که اساساً فرهنگ لابراتوار این بود. می دانید، من یک شیمیدان فیزیکی و یک شیمیدان هستم و در همه موضوعات مختلف در لابراتوار های بل متخصصانی حاضر بودند و من توانستم با همه این افراد صحبت کنم. فرهنگ آنجا طوری بود که درهایش باز بود و وقتی سوالی داشتم و می خواستم سریعا چیزی یاد بگیرم، می توانستم بروم کسی را پیدا کنم که در آن موضوع متخصص باشد و در خانه اش را بزنم و بروم و با او درموردش صحبت کنم. بدین سبب این یک راه بی نظیر برای پیشرفت در عرصه ای بود که سنتی نیست.
اسمیت: افراد زیادی تلاش نموده اند تا روح لابراتوار های بل را باردیگر احیا کنند، اما به صورتی دشوار است.
بروس: بله، دشوار است. منظورم این است که می دانید، تحقیقات پایه واقعاً برای صنعت مناسب نمی باشد. به این معنا که نتایج تحقیقات پایه بسیار غیرقابل پیش بینی است و نمی توانید واقعاً بگویید که به کسی در فلان زمینه کمک می نماید. بهتر است اهتمام کنید این کار را در دانشگاه یا موسسه تحقیقاتی انجام دهید.
اسمیت: ذهن پرسشگر و علاقه ی گسترده و به نحوی تمرکز بر آن چه مهم می باشد. یک هنر در آن وجود دارد. اما چه کسی می داند آن هنر چیست؟
بروس: بله، شما باید مدیریت لابراتوار بل را نیز ارج نهید. اساساً این مهم بود که آنها وقتی فهمیدند چیزی که من به آن دست یافته ام مهم می باشد، به من اجازه دادند به کار روی این مساله ادامه دهم و این پیش از این بود که دنیای بیرون بفهمد که کارم مهم می باشد. این چیزی نبود که در فضای دانشگاهی در دانشگاه ها یا شرکت های دیگر روی آن کار شود. این همیشه نقطه قوت لابراتوار بل بود. ما کوشیدیم روی چنین چیزهایی کار نماییم. همیشه بهترین کار این است که در مورد چیزی تحقیق نماییم که یک حوزه خالی است و اشخاص دیگر واقعاً به آن فکر نمی کنند و فرصتی برای پیشرفت وجود دارد.
اسمیت: این بحث جذابی است و من نمی توانم شما را برای مدت طولانی پای تلفن نگه دارم. من در وب سایت شما متوجه شدم که شما تمام پژوهش های زندگی خودرا به عنوان «تلاش برای درک آن چه الکترون ها انجام می دهند» خلاصه می کنید و من عاشق آن هستم.
بروس: بله، من وقتی خیلی جوان بودم، خیلی کار می کردم. وقتی داشتم از مدرسه فارغ التحصیل می شدم، روی مولکول های کوچک کار می کردم. می دانید، مولکول های سه و پنج و هفت اتمی و چیزهایی از این قبیل. سوال همان است که الکترون ها در آن مولکول های کوچک چه می کنند و چگونه آنها را درک کنیم؟ و این همان سوال در شیمی حالت جامد است. می دانید، این فقط یک قطعه بزرگتر از ماده است.
اسمیت: و این سوال همچنان درحال گسترش است. هر چه بیشتر نگاه کنید، بیشتر باید بپرسید. چشم انداز روزهای آینده با مقداری علاقه مضاعف به شما و کارتان چگونه به شما انگیزه می دهد؟
بروس: کاری که من در هفته های آینده انجام خواهم داد این است که اهتمام کنم همه اینها را با افرادی که علاقمند هستند در بین بگذارم. فقط برای ترویج شیمی و این حوزه از علوم پایه. می دانید، این حوزه حالا مهم شده است، اما سالهای پیش مهم نبود.
اسمیت: خیلی خوشحال شدم که با شما صحبت کردم. متشکرم.
بروس: از تماس شما متشکرم. همین طور.
اسمیت: متشکرم و تبریک می گویم.
بروس: ممنون، خداحافظ.
اسمیت: خداحافظ.
منبع: iagrp.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب